در برخی از مواقع در زمان برخاستن از صندلی یا در زمان پیاده‌روی، در قسمت کمر، پاها، شانه‌ها و یا دست‌ها درد ایجاد می‌شود و یا در دست‌ها و پاها احساس ضعف وجود دارد. امکان دارد این موارد به بروز مشکل در ستون فقرات مرتبط باشند و علت بروز این مشکلات می‌تواند تنگی کانال نخاعی باشد. به باریک شدن تدریجی فضای اطراف نخاع، تنگی کانال نخاعی گفته می‌شود؛ این شرایط به نخاع و رشته‌های عصبی فشار وارد می‌کند و ممکن است باعث ایجاد درد در گردن، دست‌ها و پاها شود.
تنگی کانال نخاعی
ستون فقرات از یک ستون شامل مهره‌ها تشکیل شده است که سبب حفظ ثبات قسمت فوقانی بدن می‌شوند. ستون فقرات امکان چرخش بدن را فراهم می‌کند و اعصاب ستون فقرات از سوراخ بین مهره‌ای عبور کرده و سیگنال‌های مورد نظر را از مغز به بقیه قسمت‌های بدن ارسال می‌کنند. این اعصاب، طناب نخاعی را تشکیل می‌دهند و استخوان و بافت‌های اطراف از اعصاب طناب نخاعی محافظت می‌کنند. در صورت آسیب‌دیدگی این اعصاب، امکان دارد در عملکردهایی مانند راه رفتن، تعادل و حس‌های بدنی اختلال ایجاد شود. در اثر تنگی کانال نخاعی، فضای موجود در ستون فقرات باریک شده و سبب وارد شدن فشار بر طناب نخاعی می‌شود. این روند معمولا به صورت تدریجی ایجاد می‌شود و ممکن است در هر قسمت از ستون فقرات بروز کند. تنگی کانال نخاعی به دو صورت بروز می‌کند که نوع تنگی کانال نخاعی به محل بروز این عارضه بستگی دارد:
- تنگی کانال نخاعی گردن زمانی ایجاد می‌شود که تنگی کانال در قسمت گردن بروز می‌کند.
- تنگی کانال نخاعی کمر زمانی ایجاد می‌شود که تنگی کانال در قسمت کمر بروز می‌کند.
در برخی مواقع امکان دارد هر دو نوع تنگی کانال ایجاد شوند اما بروز تنگی کانال نخاعی کمر شایع‌تر است. در ارتباط با علائم تنگی کانال نخاعی بایستی توجه شود در صورتی که تنگی کانال نخاعی خفیف باشد، علائمی بروز نخواهد کرد. در صورت تنگی شدید کانال نخاعی، امکان دارد بر اعصاب فشار وارد شود و سبب بروز مشکلات مختلف شود.
علائم تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی معمولا بر گردن و قسمت پایین کمر اثر می‌گذارد. علائم این عارضه در همه افراد ایجاد نمی‌شود ولی معمولا این علائم در صورت بروز در اشخاص، مشابه یکدیگر هستند. در صورت بروز هر یک از علائم تنگی کانال نخاعی، بایستی به پزشک مراجعه شود. معمولا این علائم به مرور زمان تشدید می‌شوند و در نتیجه بایستی بلافاصله برای درمان تنگی کانال نخاعی اقدام شود.
علائم تنگی کانال نخاعی در گردن
علائم تنگی کانال نخاعی در گردن می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. این علائم می‌تواند شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشند:
- گردن‌درد که امکان دارد همراه با ورم یا خشکی باشد.
- درد رادیکولار گردن که به دست‌ها منتقل می‌شود.
- رادیکولوپاتی گردنی که شامل مشکلات عصبی مانند بی‌حسی، مشکلات مربوط به واکنش و یا ضعف در شانه‌ها، دست‌ها یا انگشتان دست می‌باشد.
تنگی کانال نخاعی گردن، همیشه باعث بروز علائم نمی‌شود. امکان دارد عارضه تنگی فورامینال در قسمت گردن توسط ام آر آی قابل تشخیص باشد ولی هیچ گونه درد یا مشکل عصبی وجود نداشته باشد.
علائم تنگی کانال نخاعی در کمر
علائم تنگی کانال نخاعی در کمر شامل افزایش درد در پاها در زمان راه رفتن می‌باشد که می‌تواند سبب کاهش سطح فعالیت شخص شود. معمولا در زمان استراحت علائم بهبود پیدا می‌کنند ولی شخص نمی‌تواند بدون بروز درد برای مسافت زیادی راه برود. درد پس از ۵ تا ۱۰ دقیقه نشستن یا خم شدن به طرف جلو تسکین پیدا می‌کند. درگیری ریشه عصب ستون فقرات می‌تواند سبب بروز درد شدیدتر در پاها شود.
علائم تنگی کانال نخاعی در قسمت کمر به تدریج ایجاد می‌شوند. با پیشروی عارضه، امکان دارد علائم تشدید شوند. در هر شخص، شدت و مدت بروز علائم متفاوت می‌باشد و به بافت عصبی آسیب‌دیده بستگی دارد. علائم شایع می‌تواند شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:
- درد رادیکولار: فشردگی یا تحریک ریشه عصب که سبب بروز درد در پا می‌شود و معمولا از قسمت پایین کمر به باسن و پا در یک طرف بدن منتقل شده و با نام سیاتیک شناخته می‌شود.
- رادیکولوپاتی گردنی: فشردگی یا تحریک ریشه عصب که سبب بروز حس گزگز، ضعف و یا بی‌حسی شده و از قسمت پایین کمر به باسن و پا در یک طرف بدن منتقل می‌شود.
- لنگش عصبی: فشردگی طناب نخاعی که سبب بروز درد با الگوی متقارن در هر دو پا در زمان راه رفتن یا ایستادن برای مدت طولانی می‌شود. مشکلات عصبی مانند از دست دادن هماهنگی، عدم تعادل در گام برداشتن، بی‌حسی و ضعف در پاها نیز ممکن است ایجاد شود.
دلایل بروز تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی معمولا به مرور زمان و با افزایش سن ایجاد می‌شود. با وجود این که تنگی کانال نخاعی معمولا در افراد ۵۰ سال به بالا بروز می‌کند، امکان دارد این عارضه در سنین پایین‌تر در اثر آسیب‌دیدگی یا در زمان تولد در اثر عوامل ارثی نیز ایجاد شود. همچنین تنگی کانال نخاعی معمولا در اثر یک یا چند مورد از عوامل زیر ایجاد می‌شود:
آرتروز ستون فقرات
در صورتی که غضروف اطراف مفاصل فاست تخریب شود، استخوانها به یکدیگر ساییده شده و امکان دارد منجر به رشد غیر طبیعی استخوان (خار استخوانی) شود. التهاب و تشکیل خار استخوانی می‌تواند سبب تنگ شدن سوراخ بین مهره‌ای شود.
بیماری تخریب دیسک بین مهره‌ای
زمانی که مایع داخل دیسک کاهش پیدا کرده و دیسک پهن می‌شود، سوراخ بین مهره‌ای نیز تنگ می‌شود. بیرون‌زدگی دیسک می‌تواند بر کانال نخاعی فشار وارد کند. تخریب دیسک می‌تواند بر مفاصل فاست فشار بیشتری وارد کرده و در نتیجه روند تخریب دیسک تسریع می‌شود.
ضخیم شدن یا خمیده شدن رباط
امکان دارد رباط‌های کانال نخاعی ضخیم شده و به بافت استخوانی تبدیل شود و به طرف طناب نخاعی یا اعصاب مجاور پیشروی کند. همچنین ممکن است برخی از رباط‌ها در اثر پیشرفت روند تخریب ستون فقرات به طرف کانال نخاعی خمیده شوند.
نحوه تشخیص تنگی کانال نخاعی
پزشک علائم و سابقه پزشکی بیمار را ارزیابی می‌کند. در صورت احتمال وجود تنگی کانال نخاعی کمر، پزشک از معاینه بدنی استفاده می‌کند. برخی از مواردی که پزشک مورد بررسی قرار می‌دهد شامل:
- بی‌حسی، ضعف، انقباض یا درد در پاها، ران‌ها یا قسمت مچ پا به پایین که سبب دشواری در راه رفتن می‌شود.
- دردی که به قسمت پایین پا منتقل می‌شود.
- عملکرد غیر طبیعی روده یا مثانه
- کاهش عملکرد جنسی
- فلج کامل یا جزئی پا در موارد شدید که یک وضعیت اضطراری محسوب شده و در این مورد بایستی هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه شود.
پزشک همچنین در ارتباط با عارضه‌های دیگر مانند آرتروز زانو یا لگن، اختلال‌های سیستم عصبی یا اختلال‌های قلب و رگ‌های خونی که می‌توانند سبب بروز علائم مشابه شوند، بررسی‌های لازم را خواهد کرد. همچنین امکان دارد برای تشخیص شدت عارضه از روش‌های زیر استفاده شود:
- تصویربرداری با اشعه ایکس از ستون فقرات برای ارزیابی وجود آرتروز، خار استخوانی و تنگی کانال نخاعی
- سی تی اسکن از ستون فقرات برای تصویربرداری از اعصاب و طناب نخاعی
- الکترومیوگرام برای ارزیابی اعصابی که در پاها وجود دارند.
- تصویربرداری با اشعه ایکس از لگن یا زانوها، آزمایش خون و آزمایش‌های دیگر برای برسی جریان خون در پاها و رد احتمال بیماری‌های دیگر با علائم مشابه.
روش‌های درمانی غیر جراحی
امکان دارد تنگی کانال نخاعی به مرور زمان تشدید شود، ولی میزان پیشروی این عارضه در هر شخص متفاوت است و ممکن است همیشه سبب بروز علائم نشود. در برخی از افراد علائم پس از مدتی تشدید می‌شوند ولی در برخی دیگر از افراد، علائم توسط فیزیوتراپی، مصرف دارو و دوره کوتاه استراحت یا دیگر روش‌های غیر جراحی تسکین پیدا می‌کند.
در ارتباط با درمان تنگی کانال نخاعی بدون جراحی، بایستی توجه شود که در بیشتر موارد این عارضه با استفاده از روش‌های غیر جراحی مانند فیزیوتراپی، مصرف داروی مُسکن، تغییر در نحوه انجام فعالیت و تزریق اپیدورال درمان می‌شود. در صورتی که درد شدید یا مشکلات عصبی با وجود درمان‌های غیرجراحی تشدید شوند، امکان دارد به جراحی نیاز باشد.
فیزیوتراپی
در مورد استفاده از ورزش برای درمان تنگی کانال نخاعی بایستی اشاره شود که فیزیوتراپی و تمارین ورزشی جزئی از یک برنامه درمانی مناسب برای بهبود تنگی کانال نخاعی محسوب می‌شود. شخص بایستی در حد امکان در طول روز فعال باقی بماند تا در اثر عدم فعالیت ضعیف نشود.
امکان دارد از برنامه فیزیوتراپی تحت نظارت متخصص استفاده شود. پس از یک دوره فیزیوتراپی، بیشتر افراد می‌توانند از برنامه ورزشی روزانه خود استفاده کنند. تمارین بایستی به آرامی آغاز شوند و به مرور زمان شدت برنامه‌ها افزایش پیدا کند. تیم همکاران ما در کلینیک بازتوان آماده کمک به بیماران در جهت بازیابی سلامتی و مشاوره به منظور ارائه روش‌های درمانی هستند.
تغییر در نحوه انجام فعالیت‌ها
شخص بایستی از انجام فعالیت‌هایی که سبب تشدید علائم عارضه می‌شود، خودداری کند. علائم معمولا در زمان خم شدن به سمت جلو بهبود پیدا می‌کنند. تغییر در نحوه انجام فعالیت‌ها شامل موارد زیر می‌باشد:
- راه رفتن در حالت خمیده و تکیه بر روی واکر (به جای راه رفتن به صورت راست و مستقیم)
- استفاده از دوچرخه ثابت به جای راه رفتن به عنوان تمرین ورزشی
- نشستن بر روی صندلی راحت و قابل تنظیم به جای نشستن بر روی صندلی با پشتی صاف
علائم عارضه در برخی از افراد با استفاده از بریس کمر یا گردن بهبود پیدا می‌کند. این ابزارها از حرکت ستون فقرات که باعث بروز درد می‌شود، جلوگیری می‌کنند. معمولا استفاه از بریس جهت جلوگیری از ضعیف شدن عضلات و تشدید درد، تنها برای مدت کوتاه توصیه می‌شود.
مصرف دارو
داروهای متداول برای تسکین درد تنگی کانال نخاعی شامل:
- استامینوفن (تایلنول) از طریق سیستم مرکزی عصبی عمل کرده و سبب کمک به تسکین درد می‌شود. این دارو بدون نیاز به نسخه و یا از طریق تجویز پزشک موجود می‌باشد.
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی سبب کمک به کاهش التهاب و درد می‌شوند. نمونه این داروها شامل آسپیرین، ایبوپروفن، ناپروکسن و سلکوکسیب می‌باشند.
مصرف این داروها در کوتاه‌مدت و با احتیاط می‌تواند برای تسکین درد شدید عصبی مفید باشد. امکان دارد داروهای شل‌کننده عضلانی و ضد حساسیت عصبی مانند گاباپنتین توسط پزشک تجویز شود. پزشک بایستی از تمامی داروهای مورد استفاده بیمار و حساسیت به داروها اطلاع داشته باشد. بیمار نیز باید برچسب داروها را به دقت مطالعه کند.
تزریق استروئید اپیدورال
در این روش، یک سوزن مخصوص با استفاده اشعه ایکس (فلوروسکوپی) و رنگ کنتراست با دقت وارد کانال نخاعی می‌شود و کورتیکواستروئید در فضای اپیدورال تزریق می‌شود. هدف از به‌کارگیری این روش کاهش التهاب ریشه عصب یا طناب نخاعی می‌باشد.
تسکین درد ناشی از تزریق استروئید اپیدورال معمولا موقتی است ولی باعث می‌شود تا شخص بتواند برنامه فیزیوتراپی شامل ورزش و حرکات کششی را ادامه دهد. این روش همیشه سبب تسکین درد نمی‌شود و به ندرت امکان بروز عوارض جانبی شدید در این روش وجود دارد. در ارتباط با خطرات و مزایای این روش بایستی با پزشک مشورت شود.
درمان تنگی کانال نخاعی با جراحی
در این بخش، علاوه بر پاسخ به این سوال که چه موقع بایستی از جراحی تنگی کانال نخاعی استفاده شود، انواع روش‌های جراحی برای رفع این عارضه مورد بررسی قرار گیرند.
چه زمانی از روش جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی استفاده می‌شود؟
شدت درد مرتبط با تنگی کانال نخاعی در هر شخص متفاوت می‌باشد. پس از بروز علائم، بیمار در یکی از سه گروه زیر قرار می‌گیرد:
- ۱۵ تا ۲۰ درصد از افراد بهبود پیدا می‌کنند.
- ۷۰ درصد از افراد با وجود علائم به فعالیت‌های خود ادامه داده و علائم عارضه را با روش‌های غیر جراحی کنترل می‌کنند.
- ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد، از روش جراحی تنگی کانال نخاعی (به ویژه لامینکتومی) استفاده می‌کنند.
در صورتی که کاهش سطح فعالیت و استفاده از روش‌های درمانی غیر جراحی (مانند مصرف داروهای ضد التهابی، فیزیوتراپی و تزریق استروئید اپیدورال) تاثیری در بهبود نداشته باشند، امکان دارد از روش جراحی استفاده شود.
همچنین زمانی که تنگی کانال نخاعی سبب تشدید مشکلات عصبی مانند بی‌حسی یا ضعف شود، امکان دارد در صورت عدم تاثیر روش‌های غیر جراحی، طبق دستور پزشک از جراحی استفاده شود. هدف از جراحی تنگی کانال نخاعی رفع فشار از روی عصب مورد نظر یا طناب نخاعی به منظور بهبود اعصاب و همچنین بهبود عملکرد می‌باشد.
لامینکتومی
در روش لامینکتومی، دو لامینا (بخش خلفی یا پشتی قوس مهره) و زائده خاری (برآمدگی استخوانی در قسمت عقب مهره) برداشته می‌شوند. قوس مهره در حالت طبیعی به محافظت از بخش پشتی طناب نخاعی کمک می‌کند. هدف از برداشتن بخشی از قوس مهره در روش لامینکتومی، رفع فشار وارد بر طناب نخاعی و ریشه‌های عصبی است که در اثر تنگی کانال نخاعی دچار فشردگی یا التهاب شده‌اند.
در تنگی شدید کانال نخاعی، بخش‌هایی از یک یا چند مفصل فاست امکان دارد در زمان لامینکتومی برداشته شوند. لامینکتومی متداول‌ترین روش جراحی تنگی کانال نخاعی است. در برخی از مواقع این روش به همراه فیوژن مهره مجاور جهت حفظ ثبات انجام می‌شود. ولی استفاده از روش فیوژن همیشه الزامی نیست.
فورامینوتومی
در روش فورامینوتومی، بخش کوچکی از سوراخ بین مهره‌ای مهره برداشته می‌شود. علاوه بر برداشتن بخشی از سوراخ بین مهره‌ای و خارهای استخوانی مرتبط، امکان دارد بخشی از دیسک و یا دیگر بافت‌های نرم که بر عصب نخاعی فشار وارد می‌کنند نیز برداشته شوند. فورامینوتومی نسبت به لامینکتومی یک روش کمتر تهاجمی محسوب می‌شود ولی زمانی که تنگی کانال نخاعی گسترده باشد، از این گزینه استفاده نمی‌شود.
دیسککتومی و فیوژن
در برخی از مواقع، تخریب دیسک دارای نقش مهمی در تنگی سوراخ بین مهره‌ای و تنگی کانال نخاعی است. در چنین مواردی، امکان دارد به برداشتن دیسک تخریب شده و اتصال مهره‌های مجاور نیاز باشد. روش‌های جراحی مختلفی برای انجام دیسککتومی و فیوژن وجود دارند. شایع‌ترین روش برای استفاده در گردن، دیسککتومی قدامی گردن با فیوژن می‌باشد.
در مواردی که تنگی کانال نخاعی گسترده باشد و یا بر بخش‌های مختلفی از ستون فقرات اثر بگذارد، امکان دارد از فیوژن به همراه دیگر روش‌ها مانند لامینکتومی یا فورامینوتومی استفاده شود.
دیگر روش‌های جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی
برخی از تکنیک‌های جراحی که نسبت به روش‌های فوق، برای درمان تنگی کانال نخاعی کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند شامل:
رفع فشار میکرو اندوسکوپی
در یکی از روش‌های رفع فشار، جراحی از طریق یک لوله مخصوص انجام می‌شود و جراحی میکرواندوسکوپی نام دارد. هدف از این روش، به حداقل رساندن آسیب وارد بر بافت نرم و تسریع روند بهبود می‌باشد. انجام این روش جراحی در مقایسه با لامینکتومی دشوارتر است. تعداد کمی از جراحان تمایل به استفاده از این روش دارند و برای رفع تنگی کانال نخاعی دارای کاربرد گسترده‌ای نمی‌باشد.
استفاده از تجهیزات جداکننده زائده‌های بین خاری
تجهیزات مختلفی برای قرارگیری در بین زائده‌های خاری مجاور (برآمدگی‌های استخوانی در قسمت پشت مهره‌ها) جهت افزایش فصای داخل کانال نخاعی وجود دارند. این ابزار را می‌توان با استفاده از بی‌حسی موضعی و به صورت کم‌تهاجمی مورد استفاده قرار داد. جهت تایید تاثیر این روش برای درمان تنگی کانال نخاعی به تحقیقات بیشتری نیاز می‌باشد.
کورپکتومی
این روش به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش بدنه مهره و دیسک‌های مجاور به طور کامل برداشته می‌شوند. در صورتی که تنگی کانال نخاعی در چند بخش مختلف در ستون فقرات وجود داشته و یا تخریب در ستون فقرات گسترده باشد و یا شامل شکستگی باشد، ممکن است از این روش استفاده شود.
خطرات مرتبط با جراحی تنگی کانال نخاعی
در افرادی که روش‌های غیر جراحی تاثیری در بهبود عارضه‌شان نداشته باشند، استفاده از روش جراحی تنگی کانال نخاعی یک روش موثر و ایمن برای آنها محسوب می‌شود. در مواردی که روش‌های تصویربرداری یا تست عملکرد اعصاب با علائم عارضه مطابقت نداشته باشند، معمولا به توصیه پزشک از روش جراحی استفاده نمی‌شود.
جراحی تنگی کانال نخاعی مانند هر روش جراحی دیگر می‌تواند دارای عوارض زیر باشد:
- عفونت
- خونریزی بیش از حد
- واکنش آلرژیک
- آسیب‌دیدگی اعصاب یا طناب نخاعی
- عدم تسکین درد، تشدید درد و یا نیاز به انجام مجدد جراحی
آیا جلوگیری از تنگی کانال نخاعی امکان‌پذیر است؟
با توجه به این که تنگی کانال نخاعی در بیشتر موارد در اثر عارضه‌های مرتبط با ساییدگی ناشی از افزایش سن (مانند آرتروز و کاهش توده استخوانی و عضلانی) ایجاد می‌شود، جلوگیری از این عارضه به طور کامل امکان‌پذیر نیست. البته با استفاده از روش‌های زیر می‌توانید احتمال پیشرفت عارضه را کاهش دهید:
- استفاده از رژیم غذایی مناسب و حفظ تناسب اندام
- عدم استفاده از سیگار: در ارتباط با قطع مصرف سیگار می‌توانید از کمک پزشک بهره‌مند شوید.
- حفظ وضعیت مناسب بدنی
- استفاده از تمارین ورزشی: شخص بایستی از انجام ورزشی که باعث بروز درد می‌شود، خودداری کند ولی فعالیت بدنی باید ادامه پیدا کند. پیش از آغاز برنامه ورزشی در منزل بایستی با پزشک یا متخصص فیزیوتراپی مشورت شود. استراحت بلندمدت بیش از این که باعث بهبود شود، می‌تواند آسیب‌رسان باشد.
علائم تنگی کانال نخاعی را می‌توان با استفاده از روش‌های غیر جراحی و یا جراحی که در این مقاله به آن اشاره شد، کنترل کرد.
سوال‌های رایج در مورد درمان تنگی کانال نخاعی
آیا تنگی کانال نخاعی به طور کامل قابل درمان است؟
خیر ولی در صورت حفظ تناسب اندام، مصرف مواد غذایی سالم، ورزش منظم جهت تقویت استخوانها و عضلات و پیروی از دستورات پزشک جهت درمان هر گونه عارضه قبلی، می‌توان روند پیشرفت عارضه را به تعویق انداخت.
آیا امکان دارد تنگی کانال نخاعی خود به خود بهبود پیدا کند؟
معمولا این عارضه خود به خود بهبود پیدا نمی‌کند چرا که شایع‌ترین دلایل تنگی کانال نخاعی به آسیب‌دیدگی استخوانها و ساختارهای ستون فقرات ناشی از افزایش سن مرتبط می‌باشند. البته اگر دلیل بروز تنگی کانال نخاعی کمر، فتق دیسک باشد امکان دارد این عارضه با کمی استراحت و یا روش‌هایی مانند فیزیوتراپی، مصرف داروهای ضد التهابی یا تزریق در ستون فقرات بهبود پیدا کند.
آیا امکان دارد تنگی کانال نخاعی در چند قسمت از ستون فقرات ایجاد شود؟
بله. امکان دارد این عارضه همزمان در چند بخش از ستون فقرات مانند قسمت پایین کمر و یا گردن ایجاد شود.
آیا تنگی کانال نخاعی می‌تواند باعث بروز درد در کشاله ران، لگن و یا ساق پا شود؟
بله. در صورتی که تنگی کانال نخاعی سبب وارد شدن فشار بر عصب سیاتیک شود، امکان دارد درد یا بی‌حسی، احساس گزگز یا ضعف عضلانی در امتداد مسیر عصب سیاتیک از قسمت پایین کمر تا پاها ایجاد شود. این عارضه سیاتیک نامیده می‌شود.
چه عارضه‌هایی ممکن است با تنگی کانال نخاعی اشتباه گرفته شوند؟
بیماری‌هایی که در برخی از موارد با تنگی کانال نخاعی اشتباه گرفته می‌شوند شامل نوروپاتی، بیماری سرخرگ محیطی، نوروپاتی مرتبط با دیابت و آرتریت التهابی مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان می‌باشند.
در صورتی بروز تنگی کانال نخاعی از انجام چه فعالیت‌هایی بایستی خودداری شود؟
- کشش در قسمت کمر به سمت عقب
- دویدن یا پیاده‌روی در مسافت‌های طولانی
- برخی از حرکات کششی یا وضعیت‌های بدنی
- حمل کردن اشیاء در حالتی که پشت بدن خمیده باشد
- استراحت طولانی مدت
- شرکت در فعالیت‌های ورزشی پُر برخورد
چه مشکلاتی در افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی شایع می‌باشد؟
دشواری در پیاده‌روی در مسافت‌های طولانی و یا نیاز به خم شدن به طرف جلو جهت تسکین فشار وارد بر کمر از جمله مشکلات شایع در افراد دارای تنگی کانال نخاعی است.
آیا با وجود تنگی کانال نخاعی، ادامه روند طبیعی زندگی امکان‌پذیر است؟
اشخاص می‌توانند با وجود تنگی کانال نخاعی و با کمک متخصص فیزیوتراپی و بهبود قابلیت حرکتی، به زندگی طبیعی خود ادامه دهند.
