سندروم تونل کارپال: علت، علائم و درمان بدون جراحی (فیزیوتراپی و …)

سندروم تونل کارپال یکی از شایع‌ترین مشکلاتی است که ممکن است دست افراد را درگیر کند. افراد مبتلا به این عارضه ممکن است در  ناحیه مچ دست احساس درد، بی‌حسی و ضعف داشته باشند. روش‌هایی مانند استفاده از آتل برای مچ دست و همچنین تغییر سبک زندگی میتوانند این مشکل را برطرف کنند. جراحی هم یکی دیگر از روش‌های درمانی برای سندروم تونل کارپال است. در این مقاله به طور مفصل درباره سندروم تونل کارپال، علت ایجاد، علائم و درمان‌های آن پرداخته می‌شود.

تونل کارپال چیست؟

تونل کارپال یک کانال یا مجرای باریک در مچ دست است. این قسمت از مچ دست به عصب میانی و تاندون‌ها این امکان را میدهد تا دست و ساعد را به هم متصل کنند. قسمت‌های مختلف تونل کارپال عبارتند از:

• استخوان‌های کارپال: این استخوان‌ها قسمت‌های‌ کف و کناری تونل کارپال را تشکیل میدهند. آنها یک نیم دایره را تشکیل میدهند.
• رباط: رباط بافت سختی است که قسمت بالایی تونل کارپال را تشکیل میدهد.

عصب میانی و تاندون‌ها داخل تونل کارپال قرار دارند.

• عصب مدین: این عصب حس را برای اکثر انگشتان دست (به جز انگشت کوچک) ایجاد میکند. عصب مدین همچنین باعث استحکام انگشت شست و اشاره میشود.
• تاندون‌ها: تاندون‌ها که ساختارهایی طناب مانند هستند ماهیچه‌های ساعد را به استخوان‌های دست متصل میکنند. آنها به انگشتان شست اجازه خم شدن میدهند.

سندروم تونل کارپال چیست؟

سندروم تونل کارپال یک بیماری شایع است و باعث درد، بی حسی، گزگز و ضعف دست و مچ دست میشود. این مشکل ناشی از فشار داخل مچ بر روی عصبی به نام عصب مدین است. این عصب به انگشت شست، انگشت اشاره و انگشت میانی و نیمی از انگشت حلقه حس میبخشد. انگشت کوچک معمولاً تحت تأثیر این وضعیت قرار نمیگیرد.

علائم سندروم تونل کارپال

علائم سندروم تونل کارپال ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بی‌حسی، گزگز، سوزش و درد (بیشتر در انگشتان شست، اشاره، وسط و حلقه) این وضعیت اغلب بیمار را از خواب بیدار میکند.
• احساسی شبیه به شوک که انگشت شست، اشاره، وسط و حلقه را تحت تأثیر قرار میدهد.
• درد یا گزگز که ممکن است از ساعد به سمت شانه سرایت کند.
• ضعف دست که ممکن است انجام حرکات ظریف مانند بستن دکمه‌های لباس را دشوار کند.
• انداختن اشیا از دست به دلیل ضعف یا بی‌حسی

در بیشتر موارد علائم سندروم تونل کارپال به تدریج و بدون آسیب خاصی شروع میشوند. برای بسیاری از بیماران علائم ابتدا ثابت نیست، اما با بدتر شدن وضعیت، علائم ممکن است بیشتر شوند یا برای مدت طولانی تری ادامه داشته باشند.

علائم شب‌ها بدتر میشوند؛ چون بسیاری از افراد با مچ‌های خم شده میخوابند. ممکن است علائم آنها در خواب بدتر شود. در طول روز معمولاً علائم هنگام نگه داشتن چیزی برای مدت طولانی با مچ خم شده به جلو یا عقب، مانند استفاده از تلفن، رانندگی یا خواندن کتاب رخ میدهد.

در بسیاری از موارد حرکت یا تکان دادن دست‌ها به تسکین علائم بیمار میکند.

علت‌های سندروم تونل کارپال

سندروم تونل کارپال در اثر فشار روی عصب مدین ایجاد میشود. عصب مدین از ساعد از طریق مسیری در مچ دست (تونل کارپال) به سمت دست میرود. این عصب به جز انگشت کوچک باعث ایجاد حس در قسمت کف انگشت شست و سایر انگشتان میشود. همچنین سیگنال‌های عصبی را برای عملکرد حرکتی ماهیچه‌ها در اطراف قسمت پایه انگشت شست فراهم میکند. هر چیزی که باعث اعمال فشار یا تحریک عصب میانی در فضای تونل کارپال شود میتواند منجر به سندروم تونل کارپال شود. شکستگی مچ دست میتواند باعث باریک شدن و تحریک تونل کارپال شود. همچنین تورم و التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید هم میتواند باعث ایجاد این مشکل شود.

در بسیاری از موارد ممکن است عوامل مختلفی باعث ایجاد سندروم تونل کارپال شوند. این عوامل ممکن است مستقیماً منجر به سندروم تونل کارپال نشوند، اما میتوانند خطر تحریک یا آسیب به عصب مدین را افزایش دهند از جمله:

• مشکلات آناتومیک: شکستگی یا در رفتگی مچ دست یا آرتریت که باعث تغییر شکل استخوان‌های کوچک دست میشوند، میتوانند فضای داخل کارپال را تغییر دهند و بر عصب مدین فشار وارد کنند. افرادی که تونل کارپال کوچکتری دارند ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به سندروم تونل کارپال قرار داشته باشند.
• جنسیت: سندروم تونل کارپال به طور کلی در زنان شایع تر است. ممکن است دلیل این مسئله این باشد که فضای تونل کارپال در زنان نسبتاً کوچکتر از مردان است. زنانی که دچار سندروم تونل کارپال می‌شوند هم ممکن است تونل کارپال کوچکتری نسبت به زنانی که این عارضه را ندارند داشته باشند.
• آسیب به اعصاب: برخی از بیماری‌های مزمن مانند دیابت، خطر آسیب عصبی از جمله آسیب به عصب مدین را افزایش میدهند.
• وضعیت التهابی: آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌هایی که باعث التهاب میشوند میتواند پوشش اطراف تاندون‌های مچ دست را تحت تأثیر قرار دهند و به عصب مدین فشار وارد کنند.
• داروها: برخی از مطالعات ارتباط بین سندروم تونل کارپال و استفاده از آناستروزول (Arimidex) که برای درمان سرطان سینه استفاده میشود را نشان داده‌اند.
• چاقی: یکی عامل خطر برای سندروم تونل کارپال است.
• تغییرات مایعات بدن: احتباس مایع ممکن است فشار داخل تونل کارپال را افزایش دهد و عصب مدین را تحریک کند. این وضعیت در دوران بارداری و یائسگی شایع است. سندروم تونل کارپال ناشی از بارداری معمولاً بعد از بارداری خود به خود بهبود می‌یابد.
• سایر شرایط پزشکی: برخی شرایط مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و لنف ادم ممکن است خطر ابتلا به سندروم تونل کارپال را افزایش دهند.
• شرایط کاری: کار با ابزارهای ارتعاشی یا کاری که نیاز به خم کردند طولانی مدت یا مکرر مچ دست دارد، ممکن است فشار مضری بر عصب میانی ایجاد کند یا آسیب عصبی موجود را بدتر کند. به خصوص اگر محیط کار شما سرد باشد.
• بارداری: در دوران بارداری سطح هورمون باعث احتباس مایعات و در نتیجه تورم میشود. این تورم میتواند به عصب میانی در تونل کارپال فشار وارد کند و باعث افزایش فشار در تونل کارپال و گاهی اوقات باعث درد دست و مچ دست شود. این مشکل در سه ماهه اول شایع تر است، اما ممکن است در سه ماهه دوم و سوم و بعد از زایمان هم رخ بدهد. سندروم تونل کارپال در این دوران خود به خود کاهش می‌یابد و بعد از زایمان برطرف می‌شود. اگر بعد از زایمان همچنان درد داشتید ممکن است لازم باشد نحوه استفاده از مچ دست خود را تغییر دهید. این وضعیت ممکن است بر نحوه استفاده از دست برای نگه داشتن و مراقبت از کودک از جمله هنگام شیر دادن به کودک تأثیر بگذارد.
• تایپ کردن: استفاده از کامپیوتر به خصوص هنگام بازی یا استفاده از صفحه کلید. معمولاً بزرگسالانی که تا حد زیادی از صفحه کلید کامپیوتر استفاده میکنند دچار سندروم تونل کارپال میشوند. البته استفاده از صفحه کلید، کمتر نوجوانان و جوانان را در خطر ابتلا به این مشکل قرار میدهد. با این حال استفاده بیش از حد از صفحه کلید میتواند باعث ابتلا به سندروم تونل کارپال شود.

تشخیص سندروم تونل کارپال

حین معاینه، پزشک درباره سلامت عمومی، سابقه پزشکی و علائمتان با شما صحبت میکند. پزشک دست و مچ شما را به دقت معاینه میکند، برخی آزمایش‌های فیزیکی را انجام میدهد. طی این آزمایشات پزشک ممکن است:

• مچ شما را به پایین فشار دهد یا روی عصب مدین در قسمت کف مچ دست و دست ضربه بزند تا ببیند آیا باعث ایجاد گزگز در انگشتان شما میشود یا خیر.
• شما باید مچ دست خود را در حالت خمیده نگه دارید تا پزشک بی‌حسی یا گزگز دست را بررسی کند.
• پزشک حساسیت نوک انگشتان و دستان شما را با لمس ملایم توسط ابزاری مخصوص در حالی که چشمان شما بسته است بررسی میکند.
• ضعف عضلات اطراف انگشت شست شما بررسی میشود.
• آتروفی در عضلات اطراف انگشت شست شما بررسی میشود. در موارد شدید این ماهیچه‌ها ممکن است به وضوح کوچک‌تر شوند.

پزشک همچنین ممکن است برای اندازه‌گیری میزان عملکرد عصب مدین و کمک به تعیین اینکه آیا فشار بیش از حد روی عصب وجود دارد یا خیر آزمایش الکتروفیزیولوژیک اعصاب را تجویز کند. این آزمایش‌ها همچنین به پزشک کمک میکند تا شدت سندروم تونل کارپال را تعیین کند به طوری که مشخص شود آیا عصب در قسمت‌های دیگر فشرده شده است، آیا سایر اعصاب تحت تأثیر قرار میگیرند یا خیر و آیا شما یک بیماری (به عنوان نوروپاتی) دارید که علاوه بر سندروم تونل کارپال بر اعصاب شما تأثیر میگذارد یا خیر.

علاوه بر این آزمایشات الکتروفیزیولوژیک ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مطالعات هدایت عصبی (NCS). این آزمایش‌ها سیگنال‌هایی را که در اعصاب دست و بازوی شما حرکت میکنند اندازه‌گیری میکنند و میتوانند تشخیص دهند که یک عصب سیگنال‌های خود را به طور مؤثر هدایت نمیکند. مطالعات هدایت عصبی میتواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد مشکل تا چه حد پیشرفت کرده و به چه درمانی نیاز دارد.
• الکترومیگرافی (EMG): EMG فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه‌گیری میکند. نتایج EMG میتواند نشان دهد که آیا شما آسیب عصبی یا عضلانی دارید یا خیر.
• اولتراسوند: اولتراسوند از امواج صوتی با فرکانس بالا برای کمک به ایجاد تصاویری از استخوان و بافت استفاده میکند. پزشک ممکن است اولتراسوند از مچ دست را برای بررسی میزان فشرده شدن عصب میانی تجویز کند.
• اشعه ایکس: اشعه ایکس تصاویری از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه میدهد. اگر مچ دست شما دچار درد یا محدودیت حرکت میشود ممکن است پزشک عکسبرداری با اشعه ایکس را برای رد سایر علل علائم شما مانند آرتریت، آسیب رباط یا شکستگی تجویز کند.
• اسکن تصوی برداری رزونانس مغناطیسی (MRI): اسکن ام آر آی تصاویر بهتری از بافت‌های نرم بدن نسبت به اشعه ایکس ارائه میدهد. پزشک شما ممکن است برای کمک به تعیین علل دیگر علائم شما با جستجوی بافت‌های غیرطبیعی که میتواند بر عصب مدین تأثیر بگذارد، ام آر آی را تجویر میکند. MRI همچنین میتواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا مشکلاتی مانند تومور یا زخم ناشی از آسیب در خود عصب وجود دارد یا خیر.

درمان سندروم تونل کارپال

سندروم تونل کارپال را میتوان به دو روش درمان کرد: روش جراحی و غیر جراحی که هر کدام از این روش ها مزایا و معایبی دارند. به طور معمول درمان‌های غیرجراحی برای مواردی که شدت آنها کمتر است مؤثرند و شما میتوانید بدون وقفه به فعالیت‌های روزانه خود بپردازید.

درمان‌های غیرجراحی سندروم تونل کارپال

هدف اصلی درمان، کاهش یا حذف علل افزایش فشار عصبی و در نتیجه کاهش علائم است. برخی از گزینه‌های درمانی غیرجراحی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

آتل بندی

آتل بندی به دلیل سادگی، هزینه کم و تحمل پذیری از اولین روش‌های درمانی برای سندروم تونل کارپال خفیف تا متوسط است. مطالعات در سال ۲۰۱۲ نشان داد که استفاده از آتل در شب مؤثرتر است. همچنین مشخص شد بیمارانی که از آتل ثابت (مچ را ثابت نگه می‌دارد) استفاده میکنند دو برابر بیشتر از بیمارانی که از آتل اکستنشن استفاده میکنند تسکین علائم را تجربه میکنند. آتل در موارد برگشت پذیر مانند CTS بارداری توصیه میشود و میتوان آن را کنار سایر روش‌های درمانی استفاده کرد.

تزریق استروئید موضعی

شواهد نشان میدهند که تزریق موضعی استروئید تونل کارپال به عنوان یک درمان مؤثر برای CTS است. یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ نشان داده تأثیر این دارو تا یک ماه ماندگار است. اما شواهد جدیدتر نشان میدهند که ماندگاری نتایج بین ۱۰ هفته تا بیش از یک سال خواهد بود. تزریق استروئید همچنین میتواند نیاز به جراحی را به تأخیر بیندازد. همچنین برخی مشاهدات نشان میدهند که تزریق‌های مکرر، ماندگاری نتایج را تا بیش از ۱۲ ماه افزایش میدهند و نیاز به جراحی را تا یک سال به تأخیر می‌اندازد.

داروهای خوراکی

پردنیزون خوراکی با دوز ۲۰ میلی گرم در روز به مدت ۱۰ تا ۱۴ روز علائم و عملکرد بیمار را بهبود میبخشد و نتایج آن تا هشت هفته ماندگار خواهد بود. کورتیکو استروئیدهای خوراکی  نسبت به تزریق استروئید اثر کمتری دارند. داروهای ضدالتهابی غیر استروئید، دیورتیک‌ها، ویتامین B6 هم تأثیر کمتری دارند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپ با توجه به وضعیت خاص هر بیمار یک برنامه درمانی شخصی ارائه میدهد. در مراحل اولیه سندروم تونل کارپال، درمان‌های محافظه کارانه توصیه میشود. فیزیوتراپی میتواند به کاهش علائم شما کمک کند در نتیجه شما میتوانید فعالیت‌های روزمره خود را از سر بگیرید. بسته به علل ابتلا به CTS برنامه فیزیوتراپی شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آموزش بیمار: فیزیوتراپ برای بهبود وضعیت شما و جلوگیری از بدتر شدن علائم، راه‌کارهایی را به شما آموزش میدهد از جمله:
• تغییر وضعیت مچ دست (مانند پرهیز از خم کردن طولانی مدت مچ دست)
• وضعیت نامناسب گردن و قسمت بالایی پشت (جلوگیری از وضعیت سر به جلو یا خم کردن آن)
• اقدامات احتیاطی ایمنی هنگام استفاده از ظروف تیز، ابزار یا سایر وسایل. این امر به ویژه در صورتی مهم است که فیزیوتراپ شما تغییراتی را در حس کردن شما تشخیص دهد.
• وقفه‌های کششی در طول روز یا هنگام کار.
• تمرینات کششی که فیزیوتراپ برای تقویت عضلات به شما آموزش میدهد تا به شما در حفظ وضعیت بهتر کمک کند. هنگامی که علائم شما کاهش یافت ممکن است تمرینات تقویتی برای دست، مچ دست و ساعد تجویز شود.
• آتل بندی، ممکن است فیزیوتراپ برای کاهش ناراحتی به شما توصیه کند شب ها از آتل استفاده کند.
• کمپرس سرد و گرم، فیزیوتراپ شما ممکن است برای کاهش درد به شما توصیه کند از کمرپس سرد یا گرم استفاده کنید.

فیزیوتراپ همچنین ممکن است روش‌هایی را برای فعالیت‌های محل کار، خانه و اوقات فراغت شما به عنوان بخشی از برنامه درمانی شما توصیه کند از جمله:

• ارزیابی محل کار: اگر پشت میز مینشینید و با رایانه کار میکنید باید صفحه کلید خود را به درستی تراز کنید تا در حالت خمیده کار نکنید.
• از وسایلی استفاده کنید که گرفتن آنها راحتر باشد.
• اگر عاملی باعث ایجاد لرزش در ابزارهای مورد استفاده شما میشود از دستکش‌های مخصوص یا بسته بندی‌ها در اطراف دسته وسایل برای کاهش لرزش استفاده کنید.
• پوشیدن دستکش برای گرم نگه داشتن دست و مچ دست.
• کاهش یا توقف فعالیت‌هایی که علائم شما را افزایش میدهند تا زمانی که که علائم شما کاهش یابند.

لیزر

لیزر درمانی سطح پایین (LLLT) در درمان سندروم تونل کارپال برای مدت طولانی انجام میشود. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۶ برای ارزیابی اثر بخشی لیزر سطح پایین در درمان سندروم تونل کارپال خفیف تا متوسط با استفاده از مرور سیستماتیک کاکرین انجام شد. این مطالعه نشان داد که درمان با لیزر سطح پایین، گرفتگی دست، میزان درد و ضربه محکم ناگهانی را پس از سه ماه درمان برای سندروم تونل کارپال خفیف تا متوسط بهبود میبخشد.

درمان جراحی سندروم تونل کارپال

اگر درمان غیرجراحی علائم شما را تسکین ندهد یا فقط به طور موقت تسیکن دهد ممکن است پزشک برای درمان وضعیت شما جراحی را توصیه کند. تصمیم برای جراحی بر اساس موارد زیر گرفته میشود:

• شدت علائم
• یافته‌های معاینه پزشکی
• پاسخ به درمان غیرجراحی
• نتایج آزمایش

در موارد طولانی مدت با بی‌حسی مداوم و تحلیل رفتن عضلات شست ممکن است برای جلوگیری از آسیب غیرقابل بازگشت نیاز به جراحی باشد. اگر با درمان‌های غیرجراحی مشکل شما بهبود نیابد یا تغییرات عصبی قابل توجهی در آزمایش دیده شود ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. در روش جراحی سندروم تونل کارپال که به آن آزادسازی تونل کارپال گفته میشود، اکثر جراحان این روش را با یکی از دو تکنیک مختلف جراحی انجام میدهند، اما هر دو تکنیک کاهش فشار روی عصب مدین شما با برش رباطی است که سقف  تونل را تشکیل میدهد (رباط عرضی کارپال). آزاد شدن این رباط اندازه تونل را افزایش میدهد و فشار روی عصب مدین را کاهش میدهد و باعث بهبود جریان خون مناسب و عملکرد عصب میشود.

در بیشتر موارد جراحی تونل کارپال به صورت سرپایی انجام میشود. جراحی را میتوان با بیهوشی عمومی انجام داد تا بیمار در خواب باشد یا با بی‌حسی موضعی که فقط دست و بازوی بیمار بی‌حس میشود. در برخی موارد که از بی‌حسی موضعی استفاده میشود از طریق یک IV که در رگ بازوی شما قرار داده میشود یک آرامبخش سبک هم به شما تزریق میشود.

بلافاصله بعد از جراحی شما باید دست خود را بالاتر از قلبتان نگه دارید و انگشتان خود را برای کاهش تورم و جلوگیری از سفت شدن آنها حرکت دهید. بعد از عمل درد، تورم و سفتی را تجربه خواهید کرد. درد جزئی کف دست ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد. علائم شبانه در اکثر بیماران در هفته اول پس از جراحی تا حد زیادی بهبود می‌یابد.

دو تکنیک جراحی برای جراحی آزادسازی تونل کارپال عبارتند از:

باز کردن تونل کارپال

در جراحی باز کردن تونل کارپال پزشک یک برش کوچک در کف دست شما ایجاد میکند و داخل دست و مچ شما را از طریق این برش مشاهده میکند. در طول عمل پزشک شما رباط عرضی کارپال (سقف تونل کارپال)  را جدا میکند. این کار باعث افزایش اندازه تونل و کاهش فشار روی عصب مدین میشود. پس از جراحی ممکن است رباط مجدداً به تدریج رشد کند، اما فضای بیشتری در تونل کارپال وجود خواهد داشت و فشار روی عصب مدین کاهش می‌یابد.

آزاد سازی تونل کارپال آندوسکوپیک

در جراحی آندوسکوپی پزشک یک یا دو برش پوستی کوچکتر (به نام پورتال) ایجاد میکند و از یک دوربین مینیاتوری یا آندوسکوپ برای دیدن داخل دست و مچ استفاده میکند. در این روش هم از یک چاقوی مخصوص برای جدا کردن رباط عرضی کارپال استفاده میشود.

نتایج جراحی باز و جراحی آندوسکوپی مشابه است. مزایا و خطرات احتمالی مرتبط برای هر دو تکنیک وجود دارد. پزشک در مورد اینکه کدام روش جراحی برای شما بهتر است با شما صحبت خواهد کرد.

پیشگیری از سندروم تونل کارپال

پیشگیری از ابتلا به سندروم تونل کارپال ممکن است دشوار باشد. این عارضه میتواند ناشی از فعالیت‌های مختلف در زندگی روزمره افراد باشد که پیشگیری از آن میتواند مشکل باشد. تغییرات در وضعیت محل کار،  مانند نحوه درست نشستن و قرار  دادن مچ دست میتواند به کاهش برخی از عواملی که میتواند منجر به سندروم تونل کارپال شود کمک کند. سایر روش‌های پیشگیری عبارتند از:

• فشار کمتری به دستتان وارد کنید و مچ دست خود را شل کنید. به عنوان مثال اگر صندوقدار هستید یا با صفحه کلید زیاد کار میکنید به آرامی کلیدها را فشار دهید. برای دست نویسی طولانی مدت از یک خودکار بزرگ با یک آداپتور بزرگ و نرم و جوهر استفاده کنید.
• استراحت‌های کوتاه مدت مکرر داشته باشید. به آرامی دست‌ها و مچ‌ها را کشیده و خم کنید. این امر به ویژه در صورتی که از تجهیزاتی استفاده میکنید که ارتعاش دارند یا نیاز به اعمال فشار زیادی دارند بسیار مهم است. حتی چند دقیقه در هر ساعت میتواند باعث ایجاد تغییر در وضعیت شما شود.
• مراقب حالت دستتان باشید: از خم شدن خود به خود مچ دست به سمت بالا یا پایین خودداری کنید. صفحه کلید خود را هم ارتفاع آرنج یا کمی پایین تر نگه دارید.
• وضعیت بدنی خود را بهبود بخشید: وضعیت نامناسب باعث چرخش شانه‌ها به سمت جلو میشود و عضلات گردن و شانه را کوتاه میکند و اعصاب گردن را فشرده میکند. این مسئله میتواند مچ دست، انگشتان و دست‌ها را تحت تأثیر قرار دهد و باعث درد گردن شود.
• ماوس کامپیوتر خود را تغییر دهید: ماوس کامپیوتر شما باید راحت باشد و مچ دست شما را تحت فشار قرار ندهد.
• دستان خود را گرم نگه دارید: اگر در محیطی سرد کار میکنید احتمال بروز درد و گرفتگی دست بیشتر میشود. اگر نمیتوانید دما را در محل کار کنترل کنید دستکش‌های بدون انگشت بپوشید تا دست‌ها و مچ شما گرم نگه دارد.

سؤالات پرتکرار

چه چیزی باعث تشدید سندروم تونل کارپال میشود؟

تاندون‌های تونل کارپال میتوانند در اثر شرایط نامناسب یا حرکات مکرر دست تحریک و ملتهب شوند.

آیا سندروم تونل کارپال خطرناک است؟

سندروم تونل کارپال معمولاً مشکل خطرناکی نیست. این درد قابل درمان است و هیچ آسیب پایداری برای دست و مچ دست ایجاد نمیکند.

نحوه آزمایش برای تشخیص سندروم تونل کارپال چگونه است؟

پزشک از شما میخواهد پشت دست‌ها و انگشتان خود را با خم کردن مچ و انگشتان به سمت پایین به هم فشار دهید. یک الی دو دقیقه در این حالت میمانید اگر انگشتانتان دچار گزگز یا بی‌حسی شد، نشان میدهد شما مبتلا به سندروم تونل کارپال هستید.

اگر سندروم تونل کارپال درمان نشود چه اتفاقی می‌افتد؟

اگر سندروم تونل کارپال درمان نشود میتواند منجر به ضعف و عدم هماهنگی در انگشتان و شست شما شود.

علائم بدتر شدن تونل کارپال چیست؟

با بدتر شدن سندروم تونل کارپال ممکن است قدرت شما برای گرفتن اجسام کمتر شود چون ماهیچه‌های دست شما کوچک میشوند. همچنین درد و گرفتگی عضلانی بیشتر را تجربه خواهید کرد. عصب مدین شما به دلیل تحریک یا فشار اطراف آن نمیتواند آنطور که باید کار کند.

در صورت ابتلا به سندروم تونل کارپال چه کاری نباید انجام دهید؟

اگر سندروم تونل کارپال دارید باید از موارد زیر اجتناب کنید:

• از خم کردن و باز کردن مکرر مچ دست خودداری کنید.
• از گرفتن اجسامی که نیاز به نیروی زیاد و خم کردن مچ دست دارند پرهیز کنید.
• استراحت مکرر پس از فعالیت‌های تکراری
• انجام تمرینات آماده سازی و کششی قبل و بعد از فعالیت

آیا ممکن است سندروم تونل کارپال باعث ناتوانی دائمی شود؟

اگرچه سندروم تونل کارپال معمولاً باعث ایجاد آسیب دائمی نمیشود، اما میتواند یک کارگر را تا چند ماه بیکار کند.